Umtalaðasta bók mánaðarins.

Áðan var til umræðu í Silfri Egils, þessi umtalaðasta bók mánaðarins þar sem margir fá hreistur á sporðinn yfir litarhætti söguhetjanna. Ég verð að segja alveg eins og er að ég er sammála henni Kolbrúnu Bergþórsdóttur. Þessi saga er alveg fullboðleg á hvaða tíma sem er. Það er mjög þröng túlkun að allar söguhetjurnar hafi forlórast þó þeir hafi misst af lestinni. Ef við fengjum hagspekingana sem eru titlaðir prófessorar hjá Háskóla Íslands og hafa eytt sínum síðustu kröftum í að finna það út að annað hvort er vaxtamunur á Íslandi 13,5% eða 1,9% og létum þá leggja hagspekilegt mat á afdrif þessara söguhetja, gætum við búist við að þeir finni einhverja þeirra í opinberum stöðum hér og þar um heiminn. Þar sem alllangt er síðan þessir atburðir gerðust, gætu þeir hæglega komist að því að einn þessara kumpána væri forfaðir einhvers krullukolls í áhrifastöðu hérlendis. Svona geta nú tengslanetin legið.

Annars vorum við Halanegrar alltaf frekar viðkvæmir fyrir þessum ósmekklegheitum. Við fengum ósjaldan augnagotur þegar við vorum látin syngja þetta við hin ýmsu tækifæri. Svo langt gekk þetta fram, að einn okkar er alveg vitalaglaus eftir.

Athugasemdir

[Jóhannes Ragnarsson, 2.11.2007 kl. 17:14]

Eihversstaðar rakst ég það á bók, að krullukollur nokkur, sem gegnir stóru embætti hérlendis, sé afkomandi dansks kaupmans á Austfjörðum, sem var á dögum á fyrri hluta nítjándu aldar. Sagan segir að nefndur kaupmaður hafi verið af blökkumannaþjóð í aðra ættina. Sá hálfsvarti fyrir austan var, samkvæmt munnmælum, afbrags náungi og vel liðinn, öfugt við hinn meinta afkomenda, sem m.a. er þekktur fyrir sínar svörtu krullur og óstjónlega frekju og yfirgang.